Spektakl „Król Lear” w ujęciu Igora Gorzkowskiego i realizacji filmowej Jacka Malinowskiego to wybrane sceny z szekspirowskiego arcydzieła, zarejestrowane cyfrowo. Pięcioro aktorów, w dokamerowych performansach, gra: Leara, Kordelię, Gonerylę, Regan i królewskiego błazna. Aktorzy pokazują się w kostiumach i we własnych mieszkaniach, które zachowują codzienny wygląd i pozór normalnego życia. Tylko gdzieniegdzie wprowadzone są elementy z innego czasu. Wśród stołów, półek z książkami i suszącej się bielizny wprawne oko zaobserwuje zdekonstruowaną holenderską martwą naturę, reminiscencje angielskiego malarstwa Holbeina czy przestrzenie inspirowane obrazami Vermeera. Pytanie: kim są ludzie widoczni na ekranie – postaciami dramatu, lokatorami mieszkań, prywatnymi osobami – sobą? Kamera rejestruje recytowane teksty, śpiewane piosenki, taniec, ruch i zaczątki akcji. Zachowuje się „dwubiegunowo”: raz statycznie kadruje obraz w manierze teatralnej, a innym razem nerwowo biegnie za aktorem w konwencji dokumentu. Montaż łączy obie estetyki wzbogacając je o realizm facebookowych i youtubowych postów czy podziały ekranu z konferencji na ZOOM-ie.
„Król Lear” Szekspira opisuje konflikt króla i jego progenitury. Rozstrząsa stare mity i nierozstrzygnięte spory rodzinne, polityczne czy natury psychologicznej. Dokonuje uogólnień, odsyłając konkretne sytuacje w obszar symboli i metafor. Spektakl Teatru Soho jest realizowany w drugiej dekadzie XXI wieku, przy szalejącej epidemii „morowego powietrza”, w epoce społecznych niepokojów i kończącego się „świata jaki znamy”.